Europees Kampioenschap Sprint Triatlon - München 14 augustus 2022

​​Recentelijk nog zei Gert Glorieus tegen mij toen we samen terugreden van de dinsdagavond looptraining: “het is een eeuwigheid geleden dat er nog iemand van H30 een verslag schreef van een wedstrijd of H30 activiteit” (nieuwe H30 leden weten misschien niet dat dit mag ?). Toen ik na mijn EK Sprint Triatlon Age Group wedstrijd in München op 14 augustus een Facebook berichtje postte, kreeg ik als opmerking van Gert: en nu nog een verslag voor H30.  Hierbij dus een verslag, dat voor een keer (te) lang is, o.a. doordat het geïllustreerd is met foto’s.

​Wat vooraf ging …
Mijn selectie voor dit Europees kampioenschap had ik vorig jaar verdiend door tijdens de Sprinttriatlon van Bütgenbach in de top 5 van mijn Age Group te eindigen.  Eerlijkheidshalve moet ik toegeven dat het iets gemakkelijker is een selectie af te dwingen in de categorie M60-64 in vergelijking met M25-29 waar er heel wat meer atleten voor concurrentie zorgen.
Selecties voor EK Sprint in Kopenhagen 2020 en Valencia 2021 waren door corona en andere vakantieplannen  in het water gevallen.
In München wilde ik er echter absoluut bij zijn. Ik herinnerde mij nog de Olympische Spelen van 1972, met een prachtig Olympisch Stadion waar Miel Puttemans en Lasse Viren streden om het goud op de 5000 en 10000 meter. Dit Age Group kampioenschap werd bovendien niet alleen plaats georganiseerd in het Olympisch Park, maar viel ook samen met het Europees Kampioenschap van in totaal negen olympische sporten, waaronder triatlon voor de elite mannen, vrouwen en mixed teams. Toen ik de aankondiging van het EK las op Sporza “de allergrootste Europese sporters verzamelen zich in München voor een 11-daagse krachtmeeting”, had ik even het gevoel dat ik daar ook bij hoorde …
 
 
Wedstrijdvoorbereiding
Deze wedstrijd werd uiteraard het hoofddoel van mijn seizoen.
De eerste seizoenhelft verliep naar wens, met podiumplaatsen (in mijn categorie) in de Velozwemloop De Haan, Belgisch Kampioenschap Sprint Libramont en Kwarttriathlon des Sharks Couvin.
 Vanaf juni kreeg ik echter met tegenwind af te rekenen: hoewel ik  nooit officieel corona kreeg, was ik gedurende de maand juni wel twee weken aan het snotteren en hoesten, waardoor trainen een hele tijd op een laag pitje stond. 
Had ik eind juni teveel in de tuin gewerkt of ben ik gewoon versleten ? Begin juli kreeg ik opeens felle pijn in de rechterschouder, waardoor ik deze nauwelijks nog kon bewegen. Diagnose van sportdokter Luc Itterbeeck:  overbelaste en licht gescheurde schouderpees. Vanaf dan had ik nog één doel: voldoende snel herstellen om toch te kunnen in München deelnemen.  Mijn loop- en fietstrainingen kon ik gelukkig verderzetten, mijn zwemtrainingen moest ik wel 3 weken onderbreken. Die ene maand zal wel niet zo’n groot verschil maken dacht ik, aangezien ik na 5 jaar zwemtraining nog ongeveer even snel zwem als 5 jaar terug …  De kinérevalidatie verliep geluk vlot, zodat ik eind juli terug de zwemtraining kon hervatten, met o.a. deelname aan de eerste De Panne SeaSwim over een afstand van 1500 meter.
München here we come
Vrijdag 12 augustus stond ik dan ook blijgemutst klaar om samen met mijn neef Mattijs af te reizen naar München.  Mattijs  had zich kunnen kwalificeren voor de categorie M35-M39. 

​De zaterdag stond er een druk programma op ons te wachten: briefing in het hotel van de Belgische delegatie, inschrijvingspakket met o.a. wedstrijdnummer afhalen, loopschoenen afzetten in Transitiezone 2 (T2) , supporteren voor de mannelijke Belgische triatleten in het Olympisch Park en tenslotte fietsen afzetten in Transitiezone 1 (T1) aan de Klagenfelder See op 20 km van München.  Bovendien was er voor de periode dat we in T1 en T2 ons materiaal mochten afleveren meer dan een uur verschil tussen de leeftijdsgroep van mezelf en Mattijs.
Hierbij kan ik vertellen dat er heel wat planning bijkomt om alle materiaal op de juiste plaats af te leveren, zeker wanneer T1 en T2 zich op een andere plaats bevindt.  Op tijd gezond eten en drinken vinden die zaterdag was evenmin evident.  Alles verliep uiteindelijk naar wens, enkel mijn loopkousen bleken opeens spoorloos, maar later meer daarover.
De briefing met de laatste instructies van de wedstrijd over een afstand van 750 meter zwemmen, 22 km fietsen en 5 km lopen werd deskundig gegeven door de 80-jaar jonge Age Group coördinator Werner Taveirne. Hieronder de loop-, zwem- en fietsparcours presentaties.

---

Een Belgisch triatlon T-shirt rijker trokken we naar het Olympia Park, waar ik mijn startnummer kon ophalen.

Rond de middag werden we verrast door mijn echtgenote (Adelheid) en Sander, die last minute en zonder dat we iets wisten, ons waren nagereisd om in levende lijve te supporteren.

---

​Race day
Zondag was het vroeg opstaan voor mijn zwemstart om 7u10 in Klagenfelder See. De vroege start had wel als voordeel dat ik geen last had van de hitte, die in München dat weekend toch minder extreem was dan in België.  We waren mooi op tijd om verse kledij in een zak te plaatsen die de organisatie daarna naar München bracht en in te zwemmen in wetsuit.

Vijf minuten na Age Group M55-59 kreeg onze leeftijdsgroep het signaal voor de zwemstart.

Het zwemmen verliep niet echt naar wens: vanaf het begin raakte ik buiten adem en ook tijdens de rest van de wedstrijd kreeg ik nooit een goed gevoel. Terwijl mijn navigatie vlot verliep tot de voorlaatste boei, lukte het mij niet de aankomstboog op te merken doordat deze zich vlak naast de opkomende zon bevond. In het gezelschap van enkele andere ongelukkigen zwom ik daarom met een omwegje naar de finish.
Over mijn fietsen was ik wel tevreden: terwijl ik de eerste wedstrijdhelft alleen moest fietsen, kon ik mijn wagonnetje de tweede helft koppelen aan een groepje M65-69 atleten die 5 minuten na mij vertrokken waren.
Tijdens de fiets-lopen wissel vond ik diep in mijn loopschoenen mijn “verloren” kousjes terug die ik dan maar aantrok. Hoewel lopen zonder kousjes kan voor een 5 km afstand, vond ik het geen goed idee om tijdens een wedstrijd te experimenteren.
Het lopen in het Olympiapark verliep eveneens naar wens. Doordat ik bij het fietsen krachten had kunnen sparen, vormde de 30 meter hoge Olympiaberg geen probleem en kon ik gelijke tred houden met de Engelse concurrent op de foto hieronder. ​

Uiteindelijk kon ik zonder problemen de finish overschrijden, die ook gebruikt werd voor de elite triatlonwedstrijden.

Met een 50ste plaats in mijn Age Group en een plaatsje midden in het pak van de meer dan 1000 Age Groupers kon ik uiteindelijk mijn wedstrijd eervol afronden. ​Van de Belgische atleten van mijn leeftijdscategorie die je ziet, diende ik bovendien slechts één atleet voor mij te laten in de uitslag.

De rest van de dag hadden we nog ruim de tijd om te recupereren, onze spullen af te halen in T1 en T2 en te genieten van de spectaculaire gemengde triatlon elite aflossingswedstrijd in het Olympiapark.

Atletiekdag
Maandag, onze laatste dag, kregen we nog de kans om onze Belgische atleten in actie te zien.
In het centrum van München konden we de heren en dames marathon bekijken, met een sterke Belgische delegatie met o.a. Koen Naert, Soufiane Bouchiki, Hanne Verbruggen en Mieke Gorissen.

Tijdens de avondsessie atletiek moedigden we tenslotte nog onze tienkamper Niels Pitomvils aan bij het hoogspringen in een indrukwekkend Olympisch Stadion.

Besluit
​
München 2022 was een schitterende ervaring en jullie talrijke aanmoedigingen hebben deugd gedaan. Als ik de vitale M65 plussers bekeek in München, dan besefte ik bovendien dat er nog veel mooie triatlonjaren voor mij liggen.
Hopelijk volgen er nog verschillende deelnames aan EK’s en WK’s, bij voorkeur in het gezelschap van andere H30-ers.
Jan D’hoedt